ΔΑΙΜΩΝ-ΔΑΙΜΟΝΕΣ
{δαίμων < δαήμων = τέλειος γνώστης, σοφός εξ’ού & ειδήμων. Προέρχεται από το ρήμα δαίω ή δαίομαι ή & από το δάω.}
«Μα τι τέλος πάντων», είπα, «θα μπορούσε να είναι ο Έρωτας; Μήπως θνητός;»
«Σε καμιά περίπτωση.»
«Δηλαδή, Διοτίμα, τι;»
«Δαίμων μέγας, Σωκράτη. Αφού βέβαια καθετί δαιμονικό βρίσκεται μεταξύ θεού & θνητού.»
«Και ποια είναι», είπα εγώ, «η ιδιαίτερη ικανότητά του;»
«Να ερμηνεύει & να μεταφέρει στούς θεούς τα ανθρώπινα & στούς ανθρώπους τα θεϊκά, εκείνων τίς προσευχές & τις θυσίες, αυτών τίς προσταγές & τίς ανταμοιβές, & όντας στήν μέση & τών δύο, συμπληρώνει το κενό, ώστε το σύμπαν να συνδέεται με τόν εαυτό του. Μέσω αυτού προχωρεί & ολόκληρη η μαντική & η τέχνη τών ιερέων η σχετική με τίς θυσίες τίς μυήσεις, τούς ψαλμούς (ἐπῳδὰς), & γενικά με τήν μαντική & τήν δύναμη τής έλξης (γοητείαν). Ο θεός δέν έρχεται σε επαφή με τόν άνθρωπο. Με τήν μεσολάβηση αυτού τού δαίμονα υπάρχει οποιαδήποτε επικοινωνία & συνομιλία τών θεών με τούς ανθρώπους, & ενόσω είναι ξάγρυπνοι & όταν κοιμούνται. Όποιος είναι γνώστης αυτών τών πραγμάτων είναι άνδρας δαιμόνιος, όποιος γνωρίζει μόνον άλλα πράγματα, είτε πρόκειται γιά τόν χώρο τής επιστήμης είτε τών χειρωνακτικών εργασιών, αυτός είναι χυδαίος. Τέτοιοι, λοιπόν, δαίμονες υπάρχουν πολλοί & πολλών ειδών. Ένας από αυτούς είναι & ο Έρωτας.»
Στό λεξικό τού Απολλωνίου τού Σοφιστού πού είναι από τα αρχαιότερα σωζόμενα λεξικά μας αναφέρει πώς δαίμονες = οι θεοί πού τα πάντα γνωρίζουν.
Η λέξη Δαίμων προέρχεται απο τήν λέξη δαήμον πού σημαίνει ο έμπειρος ο σοφός άνθρωπος πού γνωρίζει και προκύπτει απο το ρήμα Δάω πού σημαίνει μαθαίνω, πληροφορούμαι & είναι η ρίζα γιά το ρήμα Διδάσκω.
Στόν Όμηρο δαίμων είναι ο Θεός, η Τύχη ή ο Φύλαξ Άγγελος.
Στίς “Βάκχαι τού Ευριπίδους” δαιμόνιο είναι η θεότης.
Στόν Μύθο τού Ηρός στο 10ο κεφάλαιο τής Πολιτείας, ο Πλάτωνας εμφανίζει τίς ανθρώπινες ψυχές να διαλέγουν τόν «δαίμονα», ο οποίος θα τίς συνοδεύει στήν επόμενη ζωή τους. Σήμερα θα λέγαμε τόν «φύλακα άγγελό» τους, μιάς & αυτό το ον θα συνοδεύει τήν κάθε ψυχή στήν ενσάρκωσή της.
– Σωκράτης : Τούτο κυρίως, περισσότερο απο κάθε άλλο , κατά την γνώμη μου, χαρακτηρίζει τούς δαίμονες, ότι επειδή ήσαν φρόνιμοι & “δαήμονες” (=σοφοί), τούς ονόμασε “δαίμονες”, & στήν αρχαία μας γλώσσα συναντάται αυτό το όνομα. Καλά, λοιπόν, λέει & αυτός & πολλοί άλλοι ποιητές όσοι λένε πώς, όταν κάποιος πού είναι αγαθός τελειώσει τόν βίο του, έχει μεγάλη μοίρα & τιμή & γίνεται δαίμων κατά τήν έννοια τής φρονήσεως. Με αυτήν τήν άποψη, λοιπόν συντάσσομαι & εγώ, ότι κάθε άνθρωπος πού είναι αγαθός, είναι δαιμόνιος & όσο ζεί & αφού αποβιώσει, & ορθώς καλείται “δαίμων”
~Πλάτων, Κρατύλος
Άρα : [ δαίμων < δαήμων = τέλειος γνώστης, σοφός εξ’ού & ειδήμων. Προέρχεται απο το ρήμα δαίω ή δαίομαι ή & από το δάω. ]